مرگ می وزید و شاخه های عاطفه می شکست . شب با هم? توان به گسترش

  سیاهی  می اندیشید . برکت از زمین رفته بود و عاشقان فرصت عاشقان? زندگی

  را از دست داده بودند که مردی آمد از اهالی فردا ، چراغی از جنس آفتاب در دست

  و آینه ای به وسعت حقیقت در دل ؛ راست تر از ابدیّت ایستاد و با اشارات روشن ،

  آبی ترین  سمت  آسمان را نشانمان داد  و  خود پیش تر از همه ، رخوت و سکوت

  جاده را شکست و دل به گام هایی سپرد که بر زمین ، به ضیافت هرکجا که نباشد ،

  می شتافتند .  مردم  نیز ، هم? رهایی را در او یافتند  .  در متن تاریکی  چشم  به

 چشم  او  دوختند که  هم? روشنی های غزیر را در خود نشانده  بود . مردم  ،  هم?

 ناگفته های  خویش  را  از  زبان  او  می اندیشیدند  و  دست هایش  را ، که گرمای

  ملکوت  داشت  و با  هزار هزار  مرهم ، زخم هایشان  را  می نواخت  ، در دستهای

 روشن خود فشردند و  قطره  قطره با دریا همراه شدند .

 اقیانوس شد ؛ طوفان شد ؛ موج تا  آسمان  بالا  آمد که هزار  نشانه  از نوح داشت ،

 از طوفان به  جودی  عزّت  و  فلاح و رستگاری  همه  را  رهنمون شد . نفس عجیبی

 داشت ؛ راه  شکفتن گلها را بلد بود ؛ بلد بود همه جویبار  رابه سمت کرتهای تشنه

 هدایت کند . بلد بود بر منقار مرغکان لب فروبسته نغمه بنشاند و خوب می دانست

 چه  کند  تا  همه  خوب  بشنوند ، خوب بمانند و  در جستجوی خوبی ،  از بدترین و

شکننده ترین  حادثه ها بگذرند  .  فراخ بود که می شد سرنوشت هم? مردم را  بر آن

نوشت. پیش پایش هم? چمنها سبز می شد . همه سروها ، راست تر ، به احترام می ایستادند .

 همه  شقایق ها لبخند می زدند و  همه  درختها ، میوه تعارف می کردند . مرد ، مردم را ،

 همه دلها را با خدا آشتی می داد .  با یک سر انگشت ، همیشه آسمان را  به  چشم ها

 معرفی می کرد و باسر انگشت  دیگر ، تاریکی و سیاهی هولناکی را که تا ژرفای  زندگیها

 دامن  گسترده  بود  . مردم  ....  همراهش شدند . کوچه ها از تبریک لبریز ، بامها  از فریاد

 متراکم  و   میدان  ،  وعده گاه  شور  و  شهادت و شعور شد  .  مردم  از جویبار  کوچه ها

 می گذشتند ، به رودخان? خیابان رسیدند و در اقیانوس میدانها یکی می شدند .

 یگان?  همراه  و  همدل  و   همدرد  .  مشت ها می رویید ؛ خونها  از  رگها  فواره  می زد .

 عشق  جاری  می شد و  هر چه پاییز و  زمستان  می لرزید ، می شکست و  در سیلاب

 تندخون  شسته  می شد  تا بهار فرصت حضور و ظهور یابد و سرانجام بهار شد.

بهاری که  زمین تنها یکبار تجربه کرده  است.